غلبه نگاه دستوری بر کشاورزی ایران

چرا که عدم این اصلاح، برابر با از بین رفتن حیات سرزمینی و امکان زیست در کشور از یک‌سو و امکان تحقق نیافتن اهداف سیاستی در بخش تولید از سوی دیگر خواهد بود.

دراین خصوص یکی از اصولی‌ترین راهکارهای اصلاح، پیاده‌ سازی کشاورزی طبیعت‌ مدار است که هنوز کمتر نشانه‌ای از تحقق آن در ایران دیده می‌شود. با وجود این به‌کارگیری برنامه‌هایی چون «کشت قراردادی» و پذیرش این موضوع توسط سیاست‌گذاران که ‌باید از روش‌های سنتی و بعضا باستانی اقتصاد کشاورزی فاصله گرفت و به سمت روش‌های نوینی که در بسیاری از مناطق جهان نتایج و دستاوردهای مطلوبی داشته است حرکت کرد را به فال نیک گرفت. هر چند تجربه نشان می‌دهد در بعد مدیریتی کلان سوگیری توجه صرف به فرم و بی‌توجهی به محتوا به شکل شدیدی وجود دارد. مسأله‌ای که در بدو آغاز پیاده‌سازی این امر نیز قابل مشاهده است و ضرورت دارد به نقدها و هشدارهای متخصصان حوزه اقتصاد کشاورزی توجه جدی داشت، چرا که برخی از روندهای موجود در این خصوص نشان می‌دهد در صورت عدم اصلاح در این روندها نه‌تنها نتیجه مطلوبی از این برنامه به‌دست نخواهد آمد، بلکه آسیب‌های جدی‌تری از وضع موجود به محیط‌زیست و کشاورزی ایران وارد خواهد شد. مسأله‌ای که در آغاز خود را در کشت دستوری و عدم رویکرد مشارکت محوری با کشاورزان نشان می‌دهد. امری که در وهله نخست به غلبه نگاه دستورمحوری دولت در ایران برمی‌گردد و فاصله گرفتن از آن برای سیاست‌گذاران امر آسانی نیست، موضوعی که به تنهایی می‌تواند کلیت این برنامه را از بین ببرد.